Column TCC Magazine mei 2020

Achter de schermen

 

Het kostte me vijf jaar om een praktijk op te bouwen als zelfstandig therapeut. Op 1 maart nam ik de sprong en liet ik ook mijn laatste uren in loondienst los.  Geloof me, mijn hoofd was creatief genoeg in het bedenken van de doemscenario’s. Maar een virus, dat de hele wereld plat legt, nee, dat had ik niet bedacht.

Het zien van twintig mensen in twee praktijken weeg ik al snel af als te veel risico op besmetting. Wat kan ik doen vanuit huis? Ik stuur mijn cliënten een mail dat alle afspraken omgezet zijn naar online, inclusief een link naar de betaalde variant van Zoom. Een aantal van hen geeft aan ‘liever niet’. Een groter aantal durft het te wagen. Ik vraag me af wat mijn waarde als therapeut is en of ik het wel kan. Ik word de eerste twee weken met een nerveuze kriebel wakker.

Over onlinetherapieën zegt mijn verstand: ‘Je mist alle signalen en wat is dát nou voor contact!. Vervolgens kom ik in een andere wereld terecht, rechtstreeks in het systeem van mijn cliënten en zij in dat van mij. Een dame die ik spreek moet huilen en haar enorme hond kruipt troostend op schoot.  Fiene van vier jaar, die wil weten of ik ook kindjes heb en of ze die mag zien. Een echtpaar dat me enorm uitlacht ‘Judith, heb je in de gaten dat je steeds met je hoofd in je scherm duikt wanneer je ons niet goed verstaat. Je hebt een headset op hé?’. Mijn eigen hond, die zonder trimsalon een soort muppetshow-uitvoering van zichzelf is, komt kijken en gooit zijn piepkip op het toetsenbord. Dat maakt de sfeer compleet.

Twee weken verder ben ik blij én moe! In BBC worklife lees ik een verklaring van professor Gianpiero Petriglieri voor deze enorme energiedrain: ‘Onze verstanden zijn bij elkaar terwijl je lijf registreert dat je niet bij elkaar bent, die dissonantie, geeft conflicterende gevoelens en werkt uitputtend. Je kan niet ontspannen zoals je dat zou doen in een natuurlijk gesprek’. Ja dat dus. Tel daarbij op de enorme focus waarmee ik mijn onlineconsulten doe. Ik vraag weliswaar om medewerking van mijn cliënten in vertaling van hun emoties. Toch let ik extra op.

Ik moet wennen aan de constante confrontatie met mijn eigen spiegelbeeld.  Een kleiner schermpje instellen helpt maar het blijft als een spiegel in de WC waarin ik toch even check of er niks tussen mijn tanden zit.

De context is ingestort. Alle rollen die ik heb lopen in elkaar over omdat ik ze in dezelfde ruimte vervul. Professor Petriglieri maakt daarover de volgende vergelijking : ‘Stel je voor dat je in de kroeg met je collega’s overlegt, je ouders ontmoet en een date hebt. Is dat niet raar?’. De afwisseling van omgeving stelt ons normaalgesproken in staat om onze verschillende rollen vorm te geven.

Ja online-consulten werken, en ik besef wat het van me vraagt. Ik kies voor ervaren en ontdekken wat mijn waarden zijn binnen deze veranderende context en hoop dat deze column jullie uitdaagt om ook te ervaren en te ontdekken hoe jij als therapeut waarde toe wil voegen in deze crisistijd.

Achter elkaars schermen kijken, delen en verbinden voelt ongemakkelijk, nieuw en kwetsbaar. Maar je deelt als therapeut met je cliënt wel hetzelfde podium en je kan daar nog steeds je rol pakken.